ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ (Μαρσέλ Προυστ) / Βιβλιοπρόταση

Share

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ pdf

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ

(Ξένη Κλασική Λογοτεχνία)

Το «Αναζητώντας τον χαμένο Χρόνο» είναι ένα τεράστιο, αχανές, δύσκολο μα και εκπληκτικό έργο του Γάλλου συγγραφέα, Μαρσέλ Προυστ (1871-1922). Ύστερα από μια περίοδο έντονης κοσμικής ζωής στα σαλόνια του Παρισίων και μετά το θάνατο της μητέρα του ο Προυστ αναζήτησε τη μοναξιά και απομονωμένος, από το 1909 ξεκίνησε τη συγγραφή του έργου, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα. Στο έργο του αυτό εμφανίζονται θέματα της θλιμμένης νοσταλγίας του για την παιδική ηλικία, του έρωτα, της ζήλιας και του υπαινικτικού χαρακτήρα μερικών «στιγμών» που φαίνονται να ανοίγουν μία μυστηριώδη προοπτική προς μία απόλυτη πραγματικότητα. Eίναι ένα είδος αυτοβιογραφίας και περιλαμβάνει επτά τμήματα με τους τίτλους:
1) Από τη μεριά του Σουάν
2) Στη σκιά των κοριτσιών με τα λουλούδια
3) Από τη μεριά των Γκερμάν
4) Σόδομα και Γόμορα
5) Η αιχμάλωτη
6) Η χαμένη Αλμπερτίν
7) Ο χρόνος που ξαναβρέθηκε

Έγραψαν:

…Δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα τον «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» μοντέρνο, έχει πολλά κοινά με τα κλασικά ρεαλιστικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, αλλά ταυτόχρονα το διέπει μια πνοή σύγχρονη, διαφορετική∙ πηδά στον συμβολισμό με χαρακτηριστική ευκολία, αποδομεί τον χρόνο – που κάποτε συστέλλεται κι άλλοτε διαστέλλεται μέσα στις λεπτομέρειες με άνεση. Ο Προυστ δε διστάζει να μιλήσει για σχέσεις λεσβιακές (ο ίδιος ήταν ομοφυλόφιλος χωρίς να το λέει), να μιλήσει για κοκότες σα να ήταν κυρίες, και για κυρίες σα να ήταν αγίες, να δώσει το πλαίσιο της ζωής του σα μια ιστορία που θα μπορούσε να ειπωθεί, ενώ κανείς άλλος δεν θα τολμούσε να το κάνει, θα έμοιαζε με αδιάφορο προσωπικό ημερολόγιο. Αν και οι υπόλοιπες σελίδες είναι το ίδιο δυνατές, υποψιάζομαι πως η ρήση πως “έργα σαν το “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο” περιόρισαν αισθητά τα όρια του ανείπωτου” δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα… Κατερίνα Μαλακατέ στο Διαβάζοντας

…Μήπως όλες αυτές οι πυκνογραμμένες σελίδες, που απλώνονται σε επτά τόμους, θα μπορούσαν να είναι ο,τι θα μπορούσε να είχε πει στον φανταστικό ψυχαναλυτή του; Μήπως αυτή η Προυστική κληρονομιά είναι που επέτρεψε στην ψυχαναλυτική προσέγγιση να ριζώσει και να γίνει το κυρίαρχο παράδειγμα στην Γαλλία; Εάν έχω καταλάβει καλά, πάντως, ο Προύστ δεν γνώριζε το έργο του Φρόϋντ. Ίσως το θέμα του ασυνειδήτου να ήταν ένα αίτημα της εποχής. Γενικότερα είναι ενδιαφέρον να ψάξει κανείς, πώς μία εποχή αναπτύσσει ενδιαφέροντα και πώς σε διαφορετικούς τόπους άνθρωποι προσεγγίζουν το ίδιο θέμα, πολλές φορές σε άγνοια ο ένας για τις προσπάθειες του άλλου.
Ο Προύστ, βέβαια, έγραψε λογοτεχνία δεν θεώρησε ότι διατύπωσε μια επιστημονική θεωρία. Ο Φρόϋντ, από την άλλη, κάτι με το κύρος του ως γιατρός, κάτι η προσωπική του πεποίθηση είχε την εντύπωση ότι η ψυχανάλυση πως ήταν μιά επιστημονική θεωρία. Μάλλον έσφαλε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να εκμηδενίσουμε, τόσο την όποια, έστω και ελάχιστη προσφορά της, όσο και την αξία της ως διανοητικό δημιούργημα (και τον κόπο, φυσικά, του εμπνευστή της)… στο Thoughtsofashy

…Το “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο” είναι ένα βιβλίο που πολλοί θα ήθελαν να διαβάσουν λίγοι όμως έχουν διαβάσει κάποιον από τους τόμους και ακόμη λιγότεροι έχουν ολοκληρώσει το πολύτομο αυτό λογοτεχνικό έργο… …Το έργο (το λίγο αυτό που διάβασα) θα μπορούσε να αποτελεί μεταξύ των άλλων και έναν ύμνο για τη φύση. Οι περιγραφές των κάμπων, των λουλουδιών είναι τόσο ζωντανές που καθώς τις διαβάζεις θες να ταξιδέψεις σε ένα δάσος με πυκνή βλάστηση και να μείνεις ώρες παρατηρώντας ένα χρωματισμό λουλούδι σαν ένας άλλος Προυστ… στο Βολτίτσες

…Πολλοί τόμοι, γραμματοσειρά 8, τεράστιες παράγραφοι ήταν μερικές από τις παραμέτρους που θα μπορούσαν να απωθήσουν την απαιτητική μου διάθεση – και ίσως έτσι να ήταν στην αρχή. Καθώς όμως οι σελίδες προχωρούσαν άρχισα να έχω την αίσθηση ότι διαβάζω, ή καλύτερα “ζω” ένα μυθιστόρημα (ένα βιβλίο με την γενικότερη έννοια του όρου) που με μετέφερε σε άλλη διάσταση τόσο του μυαλού μου όσο και της εικόνας που είχα για τον κόσμο.
Και επειδή ακόμη δεν το έχω τελειώσει – στην πραγματικότητα βρίσκομαι στα μισά του πρώτου τόμου – ομολογώ ότι ως αναγνώστης νιώθω ότι ο Προυστ τοποθετεί τον κεντρικό του ήρωα απέναντί μου να περιγράφει και να αφηγείται παράλληλα μία ζωή με πολλούς πρωταγωνιστές, σαν να εξιστορεί ταυτόχρονα και τις δικές τους οπτικές γωνίες, σαν να μην χάνω τίποτε από το παραμικρό στοιχείο που κάνει το πέρασμά του από το βιβλίο… στο logotexnia

Κατηγορία: ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ

Tags: , , , , , , ,

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *