Μείνε εκεί που είσαι και μετά φύγε (Τζον Μπόιν) / Βιβλιοπρόταση

ΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΦΥΓΕ

γράφει η Αγγελική Παπαθανασίου,

Κρατώντας στα χέρια μου το βιβλίο του Τζον Μπόιν «Μείνε εκεί που είσαι και μετά φύγε» -γνώριζα εκτός από την περίληψη στο οπισθόφυλλο- ότι ήταν υποψήφιο για το Ιρλανδικό βραβείο του Παιδικού Βιβλίου της Χρονιάς.
Έχοντας διαβάσει ακόμα ένα δικό του βιβλίο (Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα), ήξερα ότι θα διάβαζα ένα πολύ καλό βιβλίο. Και δεν έκανα λάθος.

Στο βιβλίο γνωρίζουμε τον Άλφι, ένα πεντάχρονο αγόρι, που την ημέρα των γενεθλίων του ξεσπά ο πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος και από την επόμενη ημέρα όλα αλλάζουν. Ο πατέρας του θα φύγει για να πολεμήσει, η μητέρα του γίνεται νοσοκόμα και πλένει ξένα ρούχα για να τους εξασφαλίσει ένα πιάτο φαγητό.
Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, ο Άλφι δεν έχει κανένα νέο από τον πατέρα του. Ξέρει μόνο ότι βρίσκεται σε μυστική αποστολή όπως τον πληροφόρησε η μητέρα του. Ο Άλφι για να την βοηθήσει οικονομικά αποφασίζει να ξεκινήσει το γυάλισμα παπουτσιών στο σταθμό του Κίνγκς Κρος και να πηγαίνει μόνο δυο φορές την εβδομάδα στο σχολείο, χωρίς φυσικά να της πει τίποτε.
Καθώς γυαλίζει τα παπούτσια ενός στρατιωτικού γιατρού, διαβάζει στα χαρτιά του, το όνομα του πατέρα του και το νοσοκομείο όπου βρίσκεται. Μαθαίνει ότι βρίσκεται μαζί με άλλους ασθενείς που έχουν πάθει ζημιά στο μυαλό εξαιτίας του πολέμου.
Ο Άλφι αποφασίζει να συναντήσει τον πατέρα του και να τον πάρει από το νοσοκομείο. Θέλει να τον φέρει πίσω στο σπίτι τους και να γίνουν και πάλι μια οικογένεια όπως και πριν από το πόλεμο. Θα τα καταφέρει;

Μια όμορφη και συγκινητική ιστορία για νεανικό, εφηβικό και ενήλικο κοινό. Μια ιστορία για τη δύναμη της αγάπης που αξίζει να διαβαστεί!

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Η Μάρτζι, φύλαγε τα γράμματα του Τζόρτζι σε ασφαλές σημείο και δεν ήθελε να τα πειράζει ο Άλφι, για να μην λερωθούν. Όταν η γιαγιά Σάμερφιλντ είχε πάρει ένα και το είχε φέρει πολύ κοντά στο πρόσωπό της για να μπορεί να το διαβάσει καλύτερα, Ο Άλφι είδε τη μαμά του που την κοίταζε αγχωμένη και ευχόταν μέσα της να την είχε αφήσει να το διαβάσει δυνατά όπως είχε προσφερθεί να κάνει από την αρχή.
– Τα κάνει όλα να μοιάζουν με παιχνίδι. Είπε η γιαγιά Σάμερφιλντ, όταν
τελείωσε ένα από τα πρώτα γράμματα και η Μάρτζι το πήρε πίσω βιαστικά και το έβαλε ανάμεσα στις σελίδες της Βίβλου.
– Νόμιζα ότι του είχα μάθει να είναι πιο έξυπνος!
– Αν ήταν έξυπνος, δεν θα είχε πάει να καταταγεί, είπε η Μάρτζι.

Κατηγορία: ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ & ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Tags: ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ, ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ, ΤΖΟΝ ΜΠΟΙΝ