Ένα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο (Ινδιάνος Σιάτλ) – Υπόθεση & Ανάλυση ✍

Ένα παλιό μήνυμα για το σύγχρονο κόσμο – Ινδιάνος Σιάτλ
(Υπόθεση & Ανάλυση)

γράφει η Μαρία Καρυτινού,

Το κείμενο που παρατίθεται αποτελεί την απάντηση «του Ινδιάνου φύλαρχου Σιάτλ στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Φραγκλίνο Πήρς, ο οποίος ζήτησε από τους Ινδιάνους να πουλήσουν τη γη τους στην αμερικανική κυβέρνηση. Η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν εντελώς ξένη στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Ινδιάνων, ο δεσμός των οποίων με τη φύση είναι ιερός και αδιάσπαστος, όπως η αδερφική αγάπη. Ο Σιάτλ εκφράζει με περηφάνια και σεβασμό στην παράδοση τον τρόπο σκέψης της φυλής του, ο οποίος διαφέρει πλήρως από τις υλικές αξίες και τον κατακτητικό πολιτισμό των λευκών. Οι σκέψεις του Σιάτλ είναι εξαιρετικά επίκαιρες στην εποχή μας, τώρα που όλοι πλέον βιώνουμε τις ολέθριες συνέπειες από την υπερβολική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τη διαρκώς επεκτεινόμενη οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας».

Υπόθεση και ανάλυση του κειμένου:
Μετά την κατάκτηση της Αμερικανικής Ηπείρου οι λευκοί φρόντισαν και εξόντωσαν τους ντόπιους ερυθρόδερμους, από τους οποίους ελάχιστοι έχουν απομείνει σήμερα στις ΗΠΑ. Έτσι, όταν ο Πήρς ζήτησε από τον αρχηγό των ινδιάνων Σιάτλ να του παραδώσει τη γη των προγόνων του, ο τελευταίος τόνισε πως δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, εφόσον ο πρόεδρος θα την πάρει με τη δύναμη των όπλων. Όμως, ο τότε πύρινος λόγος του αρχηγού των Ινδιάνων αποδείχτηκε προφητικός, αφού ο άνθρωπος όχι μόνο δεν σεβάστηκε το φυσικό περιβάλλον, αλλά υπέγραψε την αυτοκαταστροφή του με κάθε κατοπινή του πράξη. Ο Σιάτλ τονίζει πως η πλάση είναι δημιούργημα του Θεού, γι’ αυτό και κανείς δεν μπορεί να την αγοράσει ή να την πωλήσει, εφόσον αποτελεί δώρο στην ανθρώπινη ύπαρξη προς επιβίωση. Έτσι, κάθε μέρος της γης είναι ιερό για το λαό του Σιάτλ και για κάθε άνθρωπο, ακόμη κι αν ο τελευταίος δεν μπορεί να το κατανοήσει. Ο άνθρωπος οφείλει να ζει αρμονικά με τη φύση και να μην τη μαγαρίζει, να μην την εκμεταλλεύεται αλλά να τη σέβεται και να την προστατεύει, αφού χάρη σε αυτήν μπόρεσε να επιβιώσει στα πρώτα του χρόνια, να προστατευτεί και τα τραφεί. Η όποια μελλοντική του αδιαφορία απέναντι σε αυτήν μεταφράζεται ως απληστία και αυθάδεια, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ίδιο τον άνθρωπο, ακόμη κι αν δεν έχει τη δύναμη να το αντιληφθεί. Για τον Σιάτλ, σύμφωνα με το κείμενο «η γη είναι αδερφός και όχι εχθρός που πρέπει να κατακτηθεί». Μάλιστα κάνοντας αναφορά στα ζώα, επισημαίνει πως η απουσία αυτών από τη ζωή μας θα επιφέρει «μεγάλη εσωτερική μοναξιά». Ο Σιάτλ, παρατηρούμε πως κάνει ένα βήμα παραπέρα καθώς αναφέρεται στην αλλοτρίωση που έχει υποστεί σήμερα ο άνθρωπος, αλλοτρίωση από τη φύση, από την εργασία, το συνάνθρωπο, τον εαυτό του, αλλοτρίωση από το Δημιουργό του. Για τον λόγο αυτό μιλά για το Θεό που είναι Θεός όλων των ανθρώπων και που το έλεος Αυτού είναι μοιρασμένο ισάριθμα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο θάνατος της πλάσης θα σημάνει για τον άνθρωπο όχι απλά το τέλος της ζωής, αλλά και την αρχή του δικού του θανάτου.

Ο θάνατος τούτος δεν έχει ρατσιστικό χαρακτήρα είναι αδιάκριτος μεταξύ λευκών και ερυθρόδερμων, γι’ αυτό άλλωστε και η μοίρα όλων μας είναι κοινή. Ο Σιάτλ αντιμετωπίζει τη φύση σαν μάνα που θρέφει τα παιδιά της, ώστε να αισθάνεται γι’ αυτήν στοργή και τρυφερότητα. Όταν κάτι δεν το αγαπάς, αυτό πεθαίνει….με αποτέλεσμα «με το ταμάχι που έχει – ο άνθρωπος- θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο». Ο προορατικός Σιάτλ έδωσε την εικόνα του μέλλοντος του φυσικού περιβάλλοντος λόγω της αλόγιστης εκμετάλλευσης από τους λευκούς ειδικά και τους ανθρώπους γενικά.

Στο κείμενο, αφηγητής και Σιάτλ είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο αφηγητής έχει ως σκοπό να πείσει τον αναγνώστη και παραλήπτη του αποσπάσματος να σεβαστεί τη γη, μέσω επιχειρημάτων με πανανθρώπινο χαρακτήρα και περιεχόμενο. Στο κείμενο συναντάμε ρητορικές ερωτήσεις, παρομοιώσεις, συγκρίσεις, αλληγορικές εκφράσεις ακόμη και λόγο ειρωνικό που στοχεύουν στο συναίσθημα, αλλά ταυτόχρονα και στη λογική του αναγνώστη, χαρίζοντας στο κείμενο τόνο λυρικό, μέσω του οποίου ο συγγραφέας υπερτονίζει την αξία του φυσικού περιβάλλοντος την οποία δυστυχώς υποτίμησε ο άνθρωπος, πληρώνοντας οικτρά και ανελέητα τη στάση του αυτή, με τη διατάραξη της τροφικής αλυσίδας, χωρίς να αφουγκραστεί την πνοή των δασών και της φύσης της οποίας ορίστηκε θεματοφύλακας και όχι κατακρεουργός αυτής….

Διαβάστε το κείμενο στο βιβλίο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄ Γυμνασίου >>

Κατηγορία: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΛΥΣΑΡΙΑ - ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ