ΛΕΩΝΗ (Μαρία Πυλιώτου) – Ανάλυση ✍

ΛΕΩΝΗ – Μαρία Πυλιώτου
Ανάλυση

γράφει η Μαρία Καρυτινού,

Η Μαρία Πυλιώτου γεννήθηκε το 1935 στο Λευκόνοικο της Μεσαορίας, στο Βόρειο τμήμα της Κύπρου. Σπούδασε στο Διδασκαλικό Κολέγιο και κατόπιν εργάστηκε ως δασκάλα. Όμως την κέρδισε όχι μόνο η εκπαίδευση αλλά η λογοτεχνία και η εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Μάλιστα, για την προσφορά στο παιδικό βιβλίο τιμήθηκε με βραβεία από τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού Βιβλίου, τον κύκλο του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου κλπ. Είναι γραμματέας του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού Βιβλίου και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Τα θέματα των βιβλίων της είναι παρμένα από την καθημερινή ζωή και τον κόσμο των παιδιών.

Λεώνη – Υπόθεση και Ανάλυση:

Στο μυθιστόρημα η έφηβη Λεώνη, χτυπημένη από σκλήρυνση κατά πλάκας, βιώνει μια αλλαγή στη ζωή της, καθώς αναγκάζεται να κινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Η πρώτη περίοδος είναι πολύ δύσκολη. Σταδιακά όμως αποκτά το θάρρος της, αντιμετωπίζει δυναμικά τη δύσκολη κατάσταση, βρίσκει δουλειά και διεκδικεί τα δικαιώματά της. Στο απόσπασμα παρακολουθούμε την αποφασιστικότητα ενός νέου ανθρώπου, της Λεώνης, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει μια όμορφη ζωή.
Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου >>

 

Η Λεώνη ανήκει στα άτομα που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας. Η ΣΚΠ συγκαταλέγεται στα απομυελινωτικά νοσήματα του νευρικού συστήματος, όπου παρατηρούνται πολλαπλές βλάβες στα έλυτρα (περιβλήματα) των νευρικών ινών (νευροαξόνων) μέσα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. Συγκεκριμένα καταστρέφεται η μυελίνη, μια ουσία βασική στη δομή αυτών των ελύτρων. Στη νόσο αυτή έχουμε διάσπαρτες βλάβες της λευκής ουσίας του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Οι βλάβες αυτές λέγονται πλάκες, που συνεπάγονται καταστροφή της μυελίνης.

Όμως, παρά τη σοβαρή πάθησή της η Λεώνη δεν σκάπτεται, δεν υποβιβάζετα, δεν καταθέτει τα όπλα, αλλά αποφασίζει να πολεμήσει και να ονειρευτεί όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά και για κάθε άτομο που πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα. Γνωρίζει πλέον πως η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στις αυτοάνοσες ασθένειες. Βρίσκεται καθισμένη σε αναπηρικό καρότσι, αλλά οι ρόδες του δεν την εμποδίζουν να κυλήσει τη ζωή της και την πάει πιο πέρα. Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη των δικών της προσώπων αποτελούν για κείνη συνοδοιπόρο των δυσκολιών της ζωής της. Είναι μαχητική και θαρραλέα, άλλωστε το υποσχέθηκε στο κορίτσι που πέθανε από όγκο στο κεφάλι, όταν νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Θα βάδιζε στη ζωή με αξιοπρέπεια και περηφάνια, διότι μόνο οι δειλοί πεθαίνουν.

Η ζωή αναζητά ανθρώπους που να παλεύουν όχι εκείνους που καταθέτουν τα όπλα. Άλλωστε πεθαίνουμε όταν δεν έχουμε να ελπίζουμε για κάτι, αλλά ακόμη και τότε σαν από μηχανής θεός εμφανίζεται ένα κίνητρο, ένα έναυσμα, μια αχτίνα φωτός στον ορίζοντα της θλίψης και της απελπισίας μας. Η Λεώνη έχει απόλυτη επίγνωση πως η ζωή δεν της στρώθηκε με ροδοπέταλα, όμως κατέχει τη γνώση πως μόνη της οφείλει να σταθεί στα πόδια της. Γι’ αυτό και αποφασίζει να βγει έξω με τους φίλους της, «Σήμερα η Λεώνη έχει ακόμα ένα λόγο να είναι χαρούμενη. Το βράδυ θα πάει για πρώτη φορά από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο στο μουσικό τους στέκι. Όλον αυτό τον καιρό ήταν αναποφάσιστη· και κανείς δεν την είχε πιέσει. Όλοι ήθελαν να το αποφασίσει μονάχη της. Σήμερα, λοιπόν, αισθάνεται έτοιμη να πάει. [……].

Εκτός αυτού αποφασίζει να δουλέψει, αποφασίζει να συνεχίσει το νήμα της ζωής της και να μην το αφήσει να φθαρεί και να κοπεί. Τώρα που έχει πλέον συμβιβαστεί με την κατάσταση της ζητά να επανενταχθεί, συνεχίζοντας από κει που σταμάτησε. Δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τα βλέμματα των άλλων. Ο φόβος θα φέρει στην επιφάνεια τον οίκτο τους κι εκείνη το μόνο που ζητά είναι αγάπη και κατανόηση. Έτσι, ένας φωτεινός ορίζοντας ανοίγεται μπροστά της, την ώρα που ξεκινά να συναντήσει τον κόσμο. Η αυτολύπηση, η παραίτηση, ο θυμός, δεν έχουν θέσει στη ζωή που επιθυμεί να φτιάξει για τον εαυτό της. Διαπιστώνουμε λοιπόν, πως αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, παράδειγμα θάρρους και αγωνιστικότητας. Αν άφηνε τα πράγματα στην τύχη τους και παραιτούνταν θα ήταν απλά μια ανάπηρη σε μια ήδη ανάπηρη κοινωνία, αποτελώντας ουσιαστικά και τυπικά βάρος στην οικογένειά της. Κάτω από αυτές τις συνθήκες σχεδιάζει το μέλλον, διδάσκοντας μας πως περιθωριοποιούμαστε, όταν το θέλουμε εμείς, και όχι όταν οι άλλοι μας το επιβάλλουν.

Η φωνή που αφηγείται παρουσιάζει τα γεγονότα σε τρίτο πρόσωπο, αλλά γνωρίζει τα πάντα για το κορίτσι αυτό, τους στοχασμούς, τους προβληματισμούς, τις ελπίδες, τα όνειρά της, τις πράξεις της. Έτσι διαβάζουμε «O μπαμπάς τής έχει, προτείνει να φέρει καθηγητές στο σπίτι για να τη βοηθήσουν να καλύψει την ύλη του Λυκείου. Μα όχι, η Λεώνη δε θέλησε τότε! Αργότερα ίσως. «Αν οι τάξεις του σχολείου είχαν και ράμπες δίπλα στα σκαλοπάτια για ν’ ανεβαίνω με το αναπηρικό καροτσάκι μου, δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα να πάω», είχε πει τότε η Λεώνη. Στην Αμερική δε συναντάς τέτοια προβλήματα και τέτοιες δυσκολίες. Όταν χτίζεται μια πολυκατοικία, μια τράπεζα, ένα ξενοδοχείο, υπάρχει πάντα τέτοια πρόνοια… Oι ράμπες απαραίτητες παντού… Ιδιαίτερα στα σχολεία…». «Ας ελπίσουμε πως θ’ αρχίσει κι εδώ κάτι να γίνεται…». Ο θείος της σχεδιάζει να ανοίξει έναν εκδοτικό οίκο και σκέφτεται πως η Λεώνη μπορεί να βοηθήσει.

— Μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, θείε Τόνι;, ρωτάει η Λεώνη και δεν το λέει καθόλου για αστείο.
— Και, βέβαια, μπορείς! Αν τελικά το αποφασίσεις, θα σου φέρω ένα κομπιούτερ στο σπίτι και κάποιον να σε εκπαιδεύσει. Με το ξύπνιο μυαλό που διαθέτεις, γρήγορα θα μάθεις να το χειρίζεσαι.
— Σύμφωνοι! Ένα κομπιούτερ στο σπίτι και η επιχείρηση ξεκινάει… Ζήτωωωωωω!, κι η Λεώνη υψώνει τα δυο της χέρια σαν την Πατουλίδου που τερμάτισε πρώτη στους Oλυμπιακούς Αγώνες…..»

Το κείμενο είναι λιτό ως προς τα εκφραστικά μέσα, ικανό όμως να αποδώσει άμεσα και παραστατικά τα συναισθήματα ενός ανθρώπου με κινητικές δυσκολίες. Το δε ύφος είναι απλό, ζωντανό, εκφραστικό. Ζητά να τονίσει πως η διαφορετικότητα δεν μειώνει την αξία ενός ανθρώπου, αντιθέτως τον βοηθά να γίνει καλύτερος και θετικό πρότυπο προς μίμηση για τους άλλους. Βλέπουμε, λοιπόν, πως η αισιοδοξία είναι το όπλο για να αντιμετωπίσει κανείς τις δυσκολίες στη ζωή και να συνεχίσει τον αγώνα της επιβίωσης.

Ερωτήσεις που αποβλέπουν στην κατανόησην του κειμένου:
1. Πώς αντιμετώπισε η Λεώνη το πρόβλημα της υγείας της.
2. Ποιες είναι οι ασχολίες της Λεώνης τον τελευταίο καιρό;
3. Χαρακτηρίστε με λίγα λόγια τη Λεώνη.
4. Εξηγείστε τη φράση του κειμένου: «Ένας φωτεινός ορίζοντας ξανοίγεται μπροστά της. Κάτι μέσα της συνέχεια τη σπρώχνει και την κάνει να ονειρεύεται, να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο.» Τι εννοεί η συγγραφέας με τα λόγια αυτά.
5.Ποια θα είναι η ασχολία της Λεώνης στο άμεσο μέλλον; Πώς αισθάνεται γι’ αυτό.

Απαντήσεις των ερωτήσεων κατανόησης
(Οι απαντήσεις των ερωτήσεων είναι απλές και ενδεικτικές)

1.Η Λεώνη αντιμετώπισε το πρόβλημα υγείας της με δύναμη, γενναιότητα και ωριμότητα. Κατάλαβε μέσα στο νοσοκομείο πως δεν είναι η μόνη που υποφέρει από κάποια ασθένεια και αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή της κανονικά, ακόμη κι αν βρίσκεται σε ένα αναπηρικό καρότσι.

2. Σύμφωνα με το κείμενο, βλέπουμε πως η Λεώνη ασχολείται με τη ζωγραφική. Συγκεκριμένα ζωγραφίζει πιάτα. Η δουλειά αυτή της χαρίζει χαρά και τη βοηθά να ξεχνιέται.

3. Η Λεώνη είναι δυναμική, ώριμη, θαρραλέα, γενναία, δεν φοβάται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Έτσι, δημιουργεί όνειρα για το μέλλον και πιστεύει ότι θα τα καταφέρει στη νέα της ζωή. Μπορεί η ζωή να της φέρθηκε σκληρά εκείνη όμως δεν θα το βάλει κάτω, δεν θα εγκαταλείψει την προσπάθεια της.

4. Από την παράγραφο αυτή καταλαβαίνουμε πως η Λεώνη έχει πολλά όνειρα για το μέλλον. Θέλει να αγοράσει ένα ειδικό αυτοκίνητο για άτομα που δεν μπορούν να περπατήσουν. Γνωρίζει πως και άλλοι άνθρωποι όπως αυτή σπουδάζουν, ταξιδεύουν, εργάζονται και κάνουν ό,τι φαντάζονται. Η Λεώνη θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι οι άνθρωποι αυτοί. Ξέρει πως αν αγωνιστεί θα πετύχει. Ο φωτεινός ορίζοντας είναι τα όνειρα της Λεώνης, είναι η ζωή που θέλει να φτιάξει για τον εαυτό της. Η επιθυμία αυτή είναι πολύ μεγάλη και νιώθει πως είναι έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Έτσι, όταν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει δεν θέλω, αλλά δεν μπορώ…..

5.Ο θείος της ο Τόνι θα της αγοράσει έναν υπολογιστή και θα τον βοηθά στον εκδοτικό οίκο που θα ανοίξει. Αυτό την ευχαριστεί πάρα πολύ, γι’ αυτό και μέσα στο κείμενο διαβάζουμε: «! Ένα κομπιούτερ στο σπίτι και η επιχείρηση ξεκινάει… Ζήτωωωωωω!, κι η Λεώνη υψώνει τα δυο της χέρια σαν την Πατουλίδου που τερμάτισε πρώτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες»

 

Κατηγορία: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΛΥΣΑΡΙΑ - ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ Α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Tags: ΛΕΩΝΗ KEIMENO, ΛΕΩΝΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ, ΜΑΡΙΑ ΠΥΛΙΩΤΟΥ