«Πρόσωπα άπειρα, άνθρωποι λιγότεροι» κείμενο της Ελένης Παγάνη ✍

Προβολές: 662

Πρόσωπα άπειρα, άνθρωποι λιγότεροι

Στέκομαι στην άκρη της αυλής μου, σε ένα χωριό. Όλα είναι ήσυχα και αρμονικά. Θα μου πεις, «μπράβο σου, αλλά γιατί μας το λες;». Και θα σου πω λοιπόν κι εγώ, ότι εδώ καταλαβαίνω τον κόσμο γύρω μας. Η μάλλον, προσεγγίζω καλύτερα τους ανθρώπους. Ένα χωριό, απόμερο, μικρογραφία κάποιας πόλης χαοτικής και «σκοτεινής». Βλέπω ανθρώπους να περνούν, ο καθένας και με διαφορετική όψη. Άραγε.. αν μπορούσαμε να αγοράσουμε εκφράσεις, λέω αν, όλοι θα αγόραζαν χαμογελαστές και ήρεμες; Για να κρύβουν μέσα τους όλες τις ανησυχίες και τους δισταγμούς; Ή πάλι, θα οχυρώνονταν έχοντας όλες τις λυπημένες μάσκες; Γιατί μάσκες είναι. Και αυτό γιατί; Για να δέχονται την παρηγοριά και τη φροντίδα; Άλλοι τέλος, θα έπαιρναν αυτές με το θυμό. Θα ήταν πολλές αυτές οι φάτσες, ναι. Γιατί, όμως; Για να θάψουν τα πραγματικά τους αισθήματα, επειδή φοβούνται; Ίσως γιατί αναζητούν κάποιον να ψάξει βαθιά μέσα τους και να τα εξωτερικεύσει. Αλλά τι λέω τόση ώρα.. Όλο μιλάμε υποθετικά κι όλο ξεχνάμε την ουσία. Έλεγα, λοιπόν, ότι παρατηρούμε πολλά πρόσωπα. Πρόσωπα άπειρα, άνθρωποι όμως λιγότεροι, σωστά; Και με τον όρο «άνθρωποι» δεν εννοώ το γνωστό σε όλους «κοινωνικό και πολιτικό ον». Εννοώ αυτό που όλοι μας λίγο-πολύ ξεχνάμε μέσα στην καθημερινότητά μας. Δεν θα προσπαθήσω να διδάξω ανθρωπιά, ούτε να νουθετήσω. Δεν μπορώ άλλωστε. Τα διαφορετικά αυτά πρόσωπα, για τα οποία τόση ώρα λέμε, -λέω κατ’ακρίβεια- υποδηλώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Τα ερεθίσματα που νιώθει, το πώς αντιδράει σε αυτά και πώς αντιμετωπίζει δυσκολίες. Τα διαφορετικά αυτά πρόσωπα, είμαστε εμείς.