«Αϊ-Γιώργης» – Λαϊκό Παραμύθι #14 – (2os διαγωνισμός eBooks4Greeks)

 

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ΄ της κλότσο να γυρίσει παραμύθι ν’ αρχινήσει.
Παραμύθι-μύθι-μύθι, η στιχομυθία να αρχίσει.

Άι μου Γιώργη Αφέντη μου,
Αφέντη Καβαλάρη
Αρματωμένος με σπαθί
και με χρυσό κοντάρι!

Άγιος είσαι στη θωριά
και όμορφος στη νιότη
Παρακαλώ βοήθα μας
Αφέντη Στρατιώτη.

Όπου ΄χουμε στη χώρα μας
θεριό μες στο πηγάδι
και ανθρώπους το ταΐζουνε
κάθε πρωί και άλλο.

Αν δεν του πάμε άνθρωπο
εις τη στερνή την ώρα,
σταλιά νερό δεν άφηνε
να κατεβεί στη χώρα.

Και ρίξανε τα μπιλιετά
να δούσι πού θα πέσουν.
Τα μπιλιετά επέσανε εις
τη βασιλοπούλα όπου
την είχε ο βασιλιάς μία
και μοναχούλα!

Ο βασιλιάς σαν το ‘κουσε
έπεσε και χολιούσε,
όμως του αποκρίθηκε
η άμοιρη κορασίδα
πατέρα μου και βασιλιά
αυτή είναι η μοίρα!

Όλο τον βιο μου πάρτε τον και
το παιδί μου αφήστε.
Ο κόσμος αποκρίθηκε,
Ο κόσμος του απάντα…!
-Ή δώσ’ μας το παιδάκι σου
ή παίρνουμε κι εσένα.

Είδε κι απόδε ο βασιλιάς
και βγαίνει και τους λέει
Πάρτε την και στολίστε την
και κάμετέ τη νύφη κι
αμέτε τη στο θεριό να
την κατασπαράξει!

Στο χείλος πάν’ στον ποταμό,
δέσαν την αλυσίδα,
και βάλανε την άμοιρη
και όμορφη κορασίδα!

Όλος ο κόσμος έτρεξε
να πάν’ να τηνε δούσι
και ο Άι-Γιώργης έτρεξε
να πά’ να τηνε σώσει
και από τον άγριο θάνατο
να την ελευθερώσει!

Τον Γρίβα του καλίκεψε
και πά’ να τον ποτίσει!
Στο χείλος πάν’ στον ποταμό
γυρίζει και καθίζει!

Σήκω απάνου αφέντη μου
και το νερό αφρίζει
και ο δράκοντας για μένανε
τα δόντια του ακονίζει!

Ζώστηκε, αρματώθηκε
αρπάει το κοντάρι
το σταυρό του έκανε
κι ορμάει ως ήταν μαθημένος
του ‘δωσε μια με το δόρυ του
τον βρίσκει μες στο στόμα,
και το θεριό ξαπλώθηκε ευθύς
κάτου στο χώμα!

Την άρπαξε την έλυσε,
τον Γρίβα καβαλικεύουν,
και μια και δυο στον βασιλιά
ευθύς μπροστά πηγαίνουν.

Άξιο παλικάρι μου πες μου το όνομά σου,
να σε γεμίσω με φλουριά,
και με χρυσούς παράδες!
Γεώργιο με λέουσι
απ’ την Καππαδοκία
και αν θες να κάμεις ένα καλό,
κάμε μια εκκλησία!

Δεξιά να βάλουσι τον Χριστό,
ζερβά την Παναγία,
και στη μεσαία τη μεριά
βάλε έναν καβαλάρη αρματωμένο
με σπαθί και με χρυσό κοντάρι.

 

Αυτή τη στιχομυθία μου την τραγούδαγε και πολλές φορές μου την έλεγε η μαμά μου που με τη σειρά της την έλεγε η γιαγιά της, Μαρία φίλιππου σύζυγος Γαβριήλ από την Καρδάμαινα της Κω.
Χρησιμοποιούμε τις αυθεντικές λέξεις που έλεγε η προγιαγιά μου. Χαρακτηρίζεται ως λαϊκή στιχομυθία.

Δήμητρα Τσίτσα

 

Δείτε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού Εδώ >>

Κατηγορία: ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ / ΛΑΪΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Tags: Παραμύθια 2ου Διαγωνισμού Λαϊκού Παραμυθιού eBooks4Greeks